We hebben de aarde niet van onze ouders geërfd maar van onze kinderen geleend!

Na het vieren van kerstavond gisteren, elk gezin in eigen familiekring, wilden we vandaag wat rustig aan doen.
Werner kwam met het fijne idee om de mensen van het lappersfort een hart onder de riem te steken. Fons had een lekkere pot pompoensoep gemaakt, met een kanjer van een pompoen van Tante Gusta, dus met de koude dagen in het vooruitzicht, verhuisde die mee, richting lapperforters!
We hadden al allemaal het idee gehad om er ooit langs te gaan, maar uiteindelijk was het voor ons allen de eerste keer!
Onze route ernaar toe liep al snel ten einde, toen we langs de omkapwerken van de buldozers kwamen. Een troosteloos en zielig uitzicht...
Dan maar rechtsomkeer gemaakt en aan een andere kant een opening in het bos gezocht.
Grote doeken en kleurrijke boomhutten wezen ons aan dat we juist zaten. Toen we een enthousiaste stem vanuit een hele hoge boom hoorden, waren we helemaal overtuigd!
Wat een fijne, deugddoende ontmoeting!
In een zelfopgebouwde 'tent', bij een warm knetterend vuurtje dronken we samen een kopje koffie, terwijl de kinderen een stuk verderop in het bos gingen spelen. Er waren touwen en netten gespannen, zodat het voor hen een prachtige speelplek was. Nu ja, zelfs zonder touwen blijft een bos de meest fijne speelplek die je je maar kunt wensen, nietwaar!
Na een heel boeiende rondleiding, en het uitwisselen van telefoonnummers, reden we huiswaarts. Verheugd over deze ontmoeting...

Zalige kerstdagen allemaal!

Heidi

Gisteren waren we welkom in de klasjes van onze kinderen. Samen met hun juffie hadden ze een kersttoneeltje ingeoefend: puur, aangrijpend en mooi.
Tijdens de gesprekken die daarop volgden vroegen verschillende mensen ons hoe het nu met ons woonproject was.

Tja: hoe gaat het met ons?

In eerste instantie kunnen we zeggen: druk! Tussen de verhuisbedrijvigheid door, kwamen de afgelopen maand al heel wat dingen op ons pad:

• Verhuizen uit twee huizen (geen sinecure, nu ons huis nog niet verbouwd is)
• Repetities van Fons en Werner voor het Oberüfer Kerstspel
• Examens voor Inge voor de opleiding die ze momenteel volgt
• Projectwerk van Inge voor dezelfde opleiding ;-)
• Ik die voor mezelf merk dat het evenwicht tussen leven en werken totaal uit balans was, en besloot een andere job te gaan zoeken.
• Het vinden van die nieuwe job, waar ik na de kerstvakantie met hernieuwd enthousiasme aan de slag kan
• Buikgriepjes en snotneuzen, om van de hoestbuien te zwijgen
• Leuke en hilarische uitspraken van de kindjes
• Kleine en grote ergernisjes, veroorzaakt door vermoeidheid en de rommel om ons heen
• De vermoeidheid speelt ons soms zodanig parten dat een lachsalvo het gevolg is

Maar vooral: de nog steeds grote overtuiging dat het goed is waar we mee bezig zijn!

Deze week maken we concreet werk voor het bestellen van een keuken. De volgende week moeten we enkele dagen gaan uitprikken om het grote tuin-atelier te gaan uit elkaar schroeven.
Wanneer de nodige vergunningen in orde zijn, kunnen we het terug opbouwen. Vooreerst om ons verbouwingsmateriaal in op te bergen, later wordt het als tuinhuis en cursus-atelier gebruikt.

Maar vanavond is het eventjes pure ontspanning. We gaan met de Kompany die het Kerspspel speelt een gezellige avond houden.
En het werk? Dat blijft gewoon eventjes liggen...

Heidi

DRINGEND!!!

Jawel lieve lezers,

Voor de eerste keer in onze verbouwingsplannen doen we een warme oproep.

Wij zijn op zoek naar een leuke, enthousiaste, vrolijke ploeg handige Harries en Henriettes om een groot tuinhuis uit elkaar te schroeven tussen Kerstmis en Nieuwjaar.

Een stapeltje schroevendraaiers, elektrische schroevendraaiers en mensen die alles op remorques en busjes willen laden.

Dit tuinhuis moet na nieuwjaar worden opgebouwd in onze eigen tuin, zodat we daar alle werkmateriaal kunnen stockeren om de verbouwingen te starten.

Hebben jullie tijd, zin en werkkracht over: geef ons een seintje: we zouden jullie super dankbaar zijn!

We wonen bijna een maand in ons nieuwe huis. De verhuisdozen staan nog her en der verspreid, maar we zijn toch allemaal ons eigen plekje aan het zoeken en krijgen. De eerste ergernissen hebben ook de kop opgestoken, kleine dingen, maar die toch beter uitgepraat worden dan dat ze blijven "veuzen" zoals we in 't West-Vloams zeggen. Logisch ook: we zijn moe, hebben momenteel nog te weinig ruimte en er is nog zoveel te doen. Toch niet te onderschatten! Ik vergelijk het met een nieuw samengesteld gezin (en dat is het in feite ook een beetje): daar moeten de onderlinge relaties ook herschikt worden.
Maar het is niet alleen kommer en kwel. We hebben al heel leuke momenten gehad en al heel wat afgelachen, vooral met uitspraken van de kinderen dan. Ook het eten is iedere keer een verrassing, want een versmelting van twee manieren van koken. Ik eet in ieder geval veel meer met smaak als er meer mensen rond te tafel zitten: gezelligheid troef.
De sint heeft ons nieuwe adres doorgekregen zodat de kinderen op 6 december niet op hun honger bleven zitten. De volwassenen ook niet, want er is chocolade, marsepein, picknicken en mariaatjes in overvloed geleverd geweest :-)
Vandaag is Johannes jarig: al 5 jaar! Proficiat grote jongen! Juffie vond hem heel flink, want hij wou toch de kroon opzetten en de mantel rond zich draperen. Zo zie je dat ze groot worden, hé. Alweer een stap verder!
En zo vinden de dingen des levens plaats in een co-housingproject. Boeiend wel, vooral als je er zelf in zit :-D
Inge

Verhuisperikelen: deel 2

Aan onze voordeur kun je deze geluksbrengertjes vinden. We willen er nog het één en ander bij leggen: geluk voor iedereen die in ons huisje komt!

Voor onze kachel werd dit teken geschilderd. Of er een bepaalde betekenis mee verbonden is, is niet zo duidelijk, en moeten we zeker eens navragen.

En dit was de eerste stempel die we dit huis wilden meegeven. De ramen waren nog niet helemaal gelapt en: lappe!!!

Een "Zonder-Haat-Straat" en natuurlijk de affiche van de Geschenkenbeurs van de Steinerschool waar onze kindjes schoollopen.

Heidi

Verhuisperikelen - Deel 1

Zoals beloofd een eerste hoofdstuk van onze verhuizing. Hoe kunnen we dat beter doen dan enkele fotoos te gebruiken.

Het eerste werk vooraleer we kunnen verhuizen: De poetsbeurt!
Fons maakt het pad in de tuin vrij, zodat we het hele huis niet vol modder lopen. Op de achtergrond kunnen jullie onze mooie eik zien, waarvan in de toekomst zeker nog wat meer.



Inge poets onze ramen, zodat we de zonnestraaltjes lekker binnen zien schijnen, zonder een waas van stof.

Fons maakt ondertussen de keuken schoon, zodat we die in het begin al kunnen gebruiken. Het vervangen van deze keuken zal waarschijnlijk één van de eerste werken worden. Een keuken waar twee gezinnen hun plekje moeten vinden moet handig en functioneel zijn. Rond kerstmis zal hier wellicht een eerste begin mee gemaakt worden.Terwijl wij allemaal druk in de weer zijn, maakt Soetkin haar schoolwerk. Gelukkig leerst ze steeds zelfstandiger studeren. Een tafel, een stoel en haar schoolboekjes: meer is er niet nodig.

En hier onze eerste echte trots: het vervangen van de oude WC. Wanneer we starten met onze verbouwingen, zal dit alles worden afgebroken, maar ondertussen moet een mens toch comfortabel pipi kunnen doen, nietwaar?
Heidi

Eventjes muisstil hier....sinds een weekje wonen we in ons huisje, maar de opruim van de twee andere woningen vraagt onze volledige aandacht.

Volgende week willen we even tijd nemen om ons relaas te doen en wat fotootjes up te loaden.

Stoffige verhuisgroeten van ons allen!

Werner, Inge, Silke, Wannes, Fons, Heidi, Soetkin, Johannes, Boo de Hond, Bobbe de Kat, Karamel de Kat, Robbedoes de Kat, Snuffie Konijn, Kasseiopeia de Schildpad, onze visselkes en de drie kiekens!

Verhuiskoorts!!

Vrijdag 14 november wonen we in Oedelem, in een huis die nog volledig onder handen genomen moet worden, die eigenlijk te klein is om met twee gezinnen in te huizen... We zien het wel zitten: meteen erin vliegen.
Maar het inpakken wil niet zo lukken. Er is ginder veel te doen, er is hier veel te doen... En daar komt nog bij dat het gevoel om het huisje waar we 15 jaar gewoond hebben te moeten verlaten toch wel zwaarder valt dan verwacht. Tenslotte hebben we hier een hele tijd van ons leven doorgebracht, onze kinderen hebben niets anders gekend dan hun "thuis" hier. Wannes begon gisterenavond in bed te wenen, want hij wil niet dat ons huisje te huur staat en er andere mensen komen wonen. Silke staat wel open voor de verandering, maar houdt toch ook een beetje haar hart vast. Oedelem lijkt wel het land uit als het op vrienden bezoeken en naar stad gaan betreft.
We zullen binnenkort weten hoe het allemaal zal zijn. Ik hoop dat we gauw ons 'nest' kunnen maken. Maar eerst inpakken, verhuizen, uitpakken, kuisen, paperassen in orde brengen, en dies meer...
Inge

Onze tafel na het vele brainstormen met de architect...

Gisteren tuften we dus met ons viertjes richting notaris om de akte te tekenen: Yihaaaa!
Een doos met drank, een emmertje met poetsgerief, een hééleboel kaarsjes, een speeltapijt en wat speelgoed, een doosje met céédéés: alles om een feestje te bouwen op ons nieuwe plekje!
Eén detail: we vergeten toch wel steeds weer om foto's te nemen, zekerst!
Na het frietjesfestijn, hadden we gisterenavond een afspraak met onze architect. De verbouwingen die we willen gaan doen, zijn geen peuleschil, en ook al hebben we leuke ideëen, en de fijne hulp van Werners' broer: we kunnen niet zonder architect!
Een tweetal uur praten, nadenken, brainstormen,....heel vruchtbaar. Het grootste deel van onze plannen blijft overeind, maar er worden nog wat leuke ideetjes aan toegevoegd. De massageruimte wordt wellicht groter, onze mezanine krijgt een ietwat andere plaats, zodat we optimaal van lichtinval EN het pittoreske uitzicht van onze achtergevel kunnen gebruik maken....jaaaaa, het groeit gestaag.
De komende week zal vooral heel wat poetswerk zijn. Volgend weekend verhuizen we, en na een jaar te hebben leeggestaan, zal het poetswerk wel nodig zijn.
Pas daarna gaat de eigenlijke verbouwing beginnen...

Werner en Fons na het vele brainstormen met onze architect. Het vele denkwerk valt van hun gezicht te lezen, en na het nemen van deze foto, en het bijhorend gelach, waren onze batterijen weer helemaal opgeladen. Want humor moet er ook zijn, nietwaar!

De eerste contacten met onze architect zijn gelegd, morgen hebben we een afspraak bij de bank om de laatste regelingen te treffen en woensdag kunnen we naar de notaris om de akte te ondertekenen en de sleutel "officieel" in ontvangst te nemen...

Het komt nu dus allemaal heel dicht bij.

Hier, ten huize Flupkes, is de inpakkoorts al toegeslaan. Soetkin haar kamertje is omgetoverd tot verhuis-stockage, en de kinderen liggen nu met z'n tweetjes gezellig samen in de kamer van Johannes.

Nu de akte-datum dichterbij komt, willen we enkele fotootjes met jullie delen, van het huis zoals het er nu uit ziet. Er is natuurlijk nog heel veel werk, en we hopen tegen de volgende zomer al heel ver te staan met het realiseren van onze plannen.
Op de eerste foto kunnen jullie de achterkant van ons huis zien. De hokjes aan de linkerkant, zullen na de winter verdwijnen om plaats te maken voor onze houtbouw. Ook de boom op de voorgrond (met klimop begroeit), zal moeten worden verwijderd. Hij is niet meer zo gezond, draagt slechts in de top nog wat groen...In onze tuin staat ook een oude eik, die uiteraard wel zal blijven staan!

Hier dus nog een indruk van de achtergevel, waar dus de nieuwe houtbouw tegenaan komt.

Een foto van een klein hoekje van een kamer. Hier zullen Soetkin en Johannes gaan slapen. Zoals jullie zien, zijn de muren bewerkt met leem. Vinden wij zelf ook heel mooi, en zullen we dus verder afwerken na de verbouwingen.

Een eerste impressie van een stukje van onze keuken (nu nog met meubeltjes van Hans, de vroegere bewoner). Zelf dromen we er van ooit een echte kookkachel te kunnen zetten, maar onze centjes (althans: het gebrek er aan) zullen waarschijnlijk roet in het eten gooien.

Wordt dus vervolgd...

Heidi

Ah jaaaa, want als wij in de herfstvakantie in onzen hof gaan roefelen, dan scheelt da een hoop werk!

Verhuis

Deze week onverwachts gemerkt dat we voor het hernieuwen van ons dak toch een architect zullen nodig hebben. Op het eerste moment toch wel slikken, want onze planning zat zo mooi in elkaar. De akte zou worden getekend, en de mannen zouden aan de slag gaan om het dak af te breken. Tegen december zouden we dan in ons nieuwe huisje kunnen trekken.
Heel lang duurde deze kleine paniekaanval niet. We gaan onze plannetjes gewoon eventjes omdraaien: nadat de akte zal worden getekend, is het de bedoeling zo snel mogelijk samen in het huis te gaan wonen.
Heel wat praktische beslommeringen kunnen we vanaf dat moment al delen: één iemand kan voor de maaltijden zorgen, één iemand kan de huishoudelijke taakjes op zich nemen, het op-en-af bellen naar elkaar om dingetjes af te spreken, kan nu gewoon aan de ontbijttafel of tijdens de afwas gebeuren...
Want dat is natuurlijk één van de fijne voordelen van ons project: we kunnen elkaar dragen!
En dat zal ook wel nodig zijn: Inge gaat werken en is hard aan het studeren voor haar opleiding menswetenschappen, Werner en Fons gaan veel van hun vrije tijd in het verbouwen van ons huis steken, Silke zit vol ongeduld te wachten op een eigen kamertje, de twee jongetjes hebben het héél druk met spelen, één meisje is een thuisblijf-studentje, en dat vraagt toch wel enige organisatie en ikzelf werk voltijds en start met de opleiding familie-opstellingen...
Dit is echt maar mogelijk doordat veel mensen elkaar steunen en willen dragen!
Na de verbouwingswerken hopen we de Tannekin-activiteiten weer heel actief te kunnen opstarten, en willen we van ons gemeenschapshuis een open ontmoetingsplaats maken!
Heidi

Hoezo, samen?

Steeds meer mensen zijn op de hoogte van onze plannen. Meestal krijgen we heel positieve reacties. Soms zie je ze twijfelen: "Hoe gaat dat dan in zijn werk? Dat is niets voor mij. Ik zou dat niet kunnen, hoor" en van dies meer. Tja, we weten nog niet echt hoe het zal zijn, natuurlijk, maar het is de bedoeling om "samen" een woning te delen, met de nadruk op "samen". De keuken is gemeenschappelijk, evenals de berging, de tuin, de voordeur, een stuk leefruimte... zelfs een groot deel van de financiën. Voor de duidelijkheid: we slapen apart! Het zal dus geen commune worden, want dat lees je af op de vragende gezichten. Nee, het is de bedoeling dat we een minigemeenschap gaan vormen waarin elk zijn eigen plekje vindt (zowel in het fysieke als in het geestelijke, als in het gevoel) en waar een omgeving gecreëerd wordt waarin elkeen optimaal kan ontwikkelen. Maar waar ook voor elkaar gezorgd wordt, waar we elkaar dragen "in goede en kwade tijden". We hopen natuurlijk op meer goede dan kwade tijden :-)

Eind november (en eigenlijk al een stuk daarvoor) begint het echt! We trekken tegelijkertijd in het huis, voor onszelf, maar ook voor onze huisdieren (zo is er geen één die zijn territorium al kan afbakenen voor de ander er is). Zo kan iedereen tegelijkertijd wennen aan het huis en aan elkaar. We zullen in het begin nog moeten kamperen in ons eigen huis, omdat er nog heel wat werk aan de winkel is. In het voorjaar hopen we dan aan de uitbouw te beginnen, zodat we tegen de zomer toch meer leefruimte hebben.

Je ziet, veel te doen in weinig tijd, maar we gaan ervoor, volledig! Binnenkort kunnen jullie het zelf komen bekijken hoe dat allemaal gaat. Alleszins welkom!

Inge

Yihaaaa! Op 5 november staat het te gebeuren!
Hou dit blogje maar in het oog: wedden dat er hier wat meer beweging komt?
Heidi

Een prachtige herfstdag, en dus kon een wandelnamiddag in het heuvelland niet ontbreken. Bovenop een heuvel een veldje met uitgebloeide zonnebloemen gevonden...Wannes en Soetkin als echte zonnekinderen hierin, natuurlijk!

Het resultaat is een vaas met 'net-geen-uitgebloeide-zonnebloemen' op onze keukentafel.

Vandaag is het herfst-equinox: een felle regenbui deze morgen, gevolgd door een heerlijke herfstzon, toverde prachtige septembernevels in onze tuin. Elk jaar opnieuw geniet ik van deze periode. Het bruisende zomerleven raakt wat verzadigd en vervloeit in een rustiger herfstsfeer. Tijd, dus, om aan het Michaelsfeest te denken.

In het verleden werd er rond deze kachel heel wat gezeten, gerust, gepeinsd, gedagdroomd, gepraat. Bij de warme vlammen groeiden nieuwe toekomstdromen, werden plannen gesmeed.

Binnenkort is het onze beurt om rond deze vuurvlammetjes te zitten, om er elkaar te ont-moeten, om tot rust te komen, gedachten te laten opborrelen. Om met een goed glas wijn in de hand te genieten, om met de verbouwingsplannen op schoot te puzzelen hoe we verder gaan met het vele werk...

Er is inderdaad veel werk, en er zullen zeker nog heel wat momenten komen waarop we het niet meer kunnen overzien, waarop we zullen snakken naar een stukje rust.

Maar zoals ik het hierboven al schreef: dan zal er onze kachel zijn!

Heidi

Schot in de zaak

Eindelijk kunnen we verder gaan met plannen, maar nu concreter. De huurhuizen zijn opgezegd : hoe het nieuwe huis er over drie maanden ook uitziet, we moeten verhuizen! En laat dat nu net een goed gevoel geven. Ook het zoeken naar een aannemer die begin november het dak onder handen moet nemen, krijgt stilaan vorm. We zijn benieuwd hoeveel verschil er in de prijsoffertes zullen zitten en wat het prijsverschil tussen ecologisch en niet-ecologisch zal zijn. We zitten met een heel beperkt budget, dus onze keus zal daar jammer genoeg ook wel van af hangen. Tenzij we de lotto winnen (moeten dan wel eerst meedoen) of een geldschieter vinden...

Ondertussen hebben we van de bank goed nieuws gekregen : de rente is iets gezakt, wat doorgevoerd wordt in onze lening (dank je wel, Pieter!). En ander goed nieuws is : de vorige eigenaar is een schat die ons geen strobreed in de weg legt (dank je wel, Hans!). Het is gek, maar alles wat tot nu toe met het huis te maken heeft, is eigenlijk heel vlot en zonder veel tegenwerking gelopen. Laat ons hopen dat het zo blijft! Eigenlijk kan het ook niet anders, want het huis straalt echt wel een positieve sfeer uit (nog eens dank je wel, Hans!).

We hebben ook al een mooie gezamenlijke aankoop gedaan : 16 stoelen, van een restaurant die gaat verbouwen. We moesten ze wel in Geel gaan halen, maar we hebben echt een batje gedaan. Ze zijn al in intensief gebruik en door alle gezinsleden goedgekeurd, inclusief door Bobbe de kat, die de stoelen als bedje gebruikt. We kunnen ook al beginnen inpakken in stevige dozen en nadenken over wat we dubbel hebben en zullen wegdoen.

Het komt echt wel naderbij. Zoals de tijd vliegt, zal het voor we het weten eind november zijn en zullen we met de praktische kan van ons project van start gaan. Spannend!!

Inge

plannen, plannen en plannen

Voor degenen die het nog niet wisten : we hebben een compromis getekend, voor een huis in Oedelem, om met twee gezinnen te delen, om hopelijk in het voorjaar te kunnen starten met een uitbouw waardoor het huis gevoelig groter zal worden, waar de huisgenoten hun eigen plekje kunnen vinden, waar iedereen welkom is, waar hopelijk leuke activiteiten door kunnen gaan, ...

Afgelopen week, terwijl sommigen van ons nog in verlof waren, stond in het teken van de uitbouw. We zijn langsgeweest bij de oom van Heidi, die helemaal zelf een houten huis gezet heeft (bedankt voor de inspiratie!). De broer van Werner is langsgeweest om de voorlopige schetsen te tonen (bedankt voor het tekenwerk!). Het zag er al veelbelovend uit. Hij heeft duidelijk begrepen wat onze wensen zijn. Nu nog eens langsgaan bij de technische dienst om te zien of onze plannen niet te wild zijn - we willen graag een houten uitbouw, met een dakconstructie (tekeningen volgen nog).

Terwijl we met die plannen bezig waren, ligt nog een ander plan op ons te wachten : het dak. Het is verdomde moeilijk om in de periode tussen de compromis en de koopakte iemand bereid te vinden om een voorlopige prijs te stellen. Dat is eigenlijk ook niet te doen, want je moet toch ten minste ter plaatse de zaak goed kunnen bekijken. En laat het nu net dat zijn wat nog niet lukt. Nochtans moet het dak als eerste aangepakt worden, om er kamers en een badkamer te installeren, om voldoende slaapruimte te creëren voor iedereen...

En daarmee gepaard gaan dan de plannen om nieuwe gas-, water- en elektriciteitsleidingen te leggen, want het één gaat niet zonder het ander! Ik kan jullie verzekeren dat het soms tot stresspieken leidt. Maar we zetten dapper door. Werner is duchtig bezig met alles opzoeken en plannen (jawel, ik val in herhaling, maar zo is het nu eenmaal), en Fons kan al beginnen denken aan wat er eerst van kap- en slagwerk moet gebeuren.

Ondertussen weten al een heleboel mensen dat we effectief een huis gevonden hebben, en dat we effectief 'samen' gaan wonen. Tot nu toe vooral positieve reacties. We weten en beseffen dat niet iedereen ervoor open staat, maar dat trekken wij ons eigenlijk niet aan. We geloven in ons project en dat is het allerbelangrijkste, toch?

Inge

Vita Brevis

Tijdens de opruiming van onze zolder (jaja, twee gezinnen zijn nu in volle "grote-kuis-zolder-opruiming-stress"), vonden we deze stenen terug. Kleine proefjes om te letterkappen.

"VITA BREVIS" ("Het Leven is Kort")

En wat blijkt dit momenteel waar te zijn!

In de letterlijke zin, want het vele werk die op ons ligt te wachten vooraleer we effectief op onze nieuwe plek kunnen wonen, zorgt soms voor het gevoel van tijd te kort komen.

Maar anderzijds is deze uitdrukking ook inhoudelijk heel sterk meditatief. Want aangezien het Leven al zo Kort is, moeten we proberen door alle stress heen, rustpunten in te bouwen en genieten van alles wat op ons af komt.

En de voortdurende wisselwerking tussen deze twee gevoelens blijkt voor ons allen toch wel een grote evenwichtsoefening te zijn...

En de Tannekinners ? Zij zwoegden voort (op hunne zolder).

Heidi

Duizelingwekkend

Duizelingwekkend! Anders kan ik het momenteel niet benoemen. Vorige maand omstreeks deze tijd gingen we informeren of een hypothecaire lening mogelijk was voor ons co-housingsproject. En vandaag zaten we al samen met een aannemer om onze verbouwingsplannen te bespreken!
Nu ja, heel erg ondoordacht en snel kun je het niet noemen. We zijn als groep natuurlijk al maanden naar dit moment aan het toeleven!
Maar toen de aannemer met sneltreinvaart door het assortiment isolatie-tips raasde, slikte ik toch eventjes iets weg! Even een dip-momentje voor onze grote verbouwingsplannen nog effectief van start gaan. We hebben gelukkig nog wat tijd om ons verder te informeren, en het voelt ook heel fijn dat we, ondanks onze stress en vermoeidheid, ondanks ons totaal ander-zijn als mens (gelukkig maar), toch elkaar nog dagelijks "ontmoeten" en elkaar vinden in onze grote bouwplannen.
Heidi

Hoogsensitiviteit 1

Sterrekinderen, Nieuwetijdskinderen, Kristalkinderen,….ontelbaar vele benamingen, voor nog meer ontelbare unieke kinderen die met grote ogen de wereld inkijken.
Zelf zijn we niet zo’n voorstander een etiketje op mensen te “kleven”. Het etiket belemmert ons zo vaak het kind te zien in al zijn facetten. Toch kunnen we er niet naast kijken dat in onze tijd veel kinderen worden geboren met een specifieke manier van “Zijn”.
Kinderen die, tegen alle pedagogische ervaringen in, ontwikkelen. Kinderen die een omhulling vragen, die in geen enkel opvoedingsboek te vinden is. Bij deze kinderen is het haast niet mogelijk raad en tips te zoeken in de vele “opvoedingsboeken”.Deze kinderen vragen een andere manier van kijken, van aanpakken. Ze doen een appèl op ons om met onze intuïtie aan de slag te gaan.
Zelf ouder van een kind met deze kwaliteit, en ontmoetingen met heel wat gevoelige kinderen en hun ouders, is de drijfveer om deze nieuwsbrief in het teken te stellen van hoog-sensitiviteit.
Niet vanuit het etiket, wel vanuit een open vraag: “Wie ben jij en wat vraag je van ons?”

De laatste jaren verschenen heel wat boeken rond dit onderwerp. Aangezien we zelf het beste aansluiting vinden binnen het antroposofische gedachtengoed, gingen we dan ook op zoek naar informatie rond hoogsensitiviteit van uit antroposofisch gezichtspunt.

Vandaag willen we u vooral enkele fragmenten meegeven uit "De heilpedagogische cursus" van Rudolf Steiner. Deze fragmenten komen nog voor uit de oudere uitgave, en de woordenschat en zinsbouw zijn vanzelfsprekend niet helemaal meer vandeze tijd. Inhoudelijk komen echter heel wat interessante zaken naar voor.

En nu hebben wij hier het geval, dat het kind te sterk in de elementen doordringt: het zit overal met zijn astrale lichaam en zijn Ik in de omgeving, in de zwaarte, in de warmte; het doordringt ieder element zo intensief, als dat bij de zogenaamde normale mens niet mogelijk is. Wat ontstaat er dan?
Wel, u behoeft zich slechts voor te stellen dat u ergens uw huid hebt geschramd, en nu pakt u iets aan met een verwonde plek, met een plek waar u de huid hebt afgeschaafd en waar u gevoelig bent. U bent gevoelig omdat u daar met uw inwendig astrale lichaam te sterk met de buitenwereld in aanraking komt. (…)
Een kind nu dat met zijn astrale lichaam te sterk naar buiten dringt, neemt op een subtiele wijze alle dingen zo op alsof het verwond is. Hierdoor ontstaat heel vanzelfsprekend het beleven van overgevoeligheid, van een overgevoelige overgave aan de hele omgeving. Zo’n mensenwezen wordt dan de omgeving veel sterker, veel intensiever gewaar; en het weerspiegelt die omgeving ook veel sterker in zichzelf. Hierdoor ontstaan tevens voorstellingen die als zodanig pijn doen. (…)
Men wil die pijn vermijden. Dat geschiedt intensief. Men “spartelt” tijdens het doen, omdat men de pijn wil vermijden. We komen tot beschrijvingen hoe een kind iets wil doen, en nu gebeurt het volgende: het bespeurt een pijn en kan het niet doen. In plaats dat het zieleleven in de daad schiet, heeft het kind een heel sterk innerlijk beleven, waarvoor het terugdeinst. Het deinst voor zichzelf terug. (…) Er bestaat een psychisch wond-zijn van het kind.
(…)
Dan duikt vanzelf door de gegeven situatie de vraag: “Hoe ga ik nu bij zo’n kind te werk?
Zo’n kind treedt mij zo tegemoet dat ik bij iedere handeling die het verricht de ziel van dat kind als een open boek voor mij heb. Zijn ziel vloeit uit in alles wat het kind in mijn nabijheid doet. Nu kunt u begrijpen, dat in zo’n geval waar de ziel van het kind u als het ware tegemoet vloeit, de opvoeding erg afhangt van de zielegesteldheid, van de zielestemming waarmee de opvoeder van zijn kant het kind tegemoet treedt.

(…)In de omgeving van het kind moet alles worden vermeden wat lichte shockwerkingen oproept, in zoverre ze uit het onbewuste, uit het temperament van de leraar voortkomen. Waarom? Omdat de leraar het in zijn macht moet hebben, geheel en al van zijn bewustzijn uit, naar willekeur zulke shockwerkingen op te roepen. Want zij zijn vaak voor zulke toestanden de beste geneesmiddelen. Doch, zij hebben slechts dan hun uitwerking, als men ze niet uit de macht der gewoonte doet. Ze werken slechts dan als men ze met vol bewustzijn volbrengt, en tevens intensief observerend, ten overstaan van het kind.

(…) Het andere is: zorgvuldig observeren hoe toestanden van depressiviteit worden afgewisseld door een soort manische fasen, van geforceerde uitgelatenheid en plezier.
Dit vindt voortdurend plaats omdat het kind innerlijk wond is en het verlangen heeft de wil in het geheel niet tot ontplooiing te laten komen. Als de wil in het voorstellingsleven niet tot ontplooiing komt, ontstaan er depressieve toestanden. En als dat langdurig het geval is geweest en het kind zich niet meer kan inhouden en zich eens moet ontladen, dan ontstaat doordat nu het innerlijk wond-zijn wordt verdrongen, doordat het kind geheel en al kan uitvloeien, een verhoogd gevoel van behaaglijkheid. Zo wisselen dan toestanden van bedruktheid en van uitgelatenheid elkaar af. Die moet men juist bij zo’n kind, dat ook andere symptomen zoals zweten en bedwateren uiterlijk kan vertonen, zorgvuldig observeren.
Want men moet met name de didactiek in deze wisselende toestanden tot werkzaamheid brengen.

Boem! Knots! Tarara!

Ziezo, de spits is er af gebeten!

De spits van onze Grote GemeenschapsBlog!

Op dit plekje willen wij iedereen deelgenoot maken van de stappen die wij met Tannekin zetten.
Van bij de opstart van Tannekin in de winter, hoopten wij ooit een centrum te kunnen worden waar mensen zich thuis kunnen voelen. Een plekje waar kinderen en volwassenen gewoon zichzelf kunnen zijn. Deze opstart werd gedragen door verschillende handen, die zowel voor als achter de schermen alles mogelijk maakten.
De afgelopen zeven maanden merkten we dat vooral kinderen de weg naar ons deurtje vonden. De vertel- en speelmomenten werden met veel enthousiasme begroet.
We voelden dan ook dat het tijd werd voor een stapje verder.
En dit stapje zit er aan te komen in de vorm van een eigen locatie. Met twee gezinnen staan wij op het punt een huis aan te kopen in de omgeving van Brugge. Daar zouden wij een co-housingsproject willen uitbouwen, waar op termijn ook een groter aanbod van activiteiten kunnen aangeboden worden. Op deze blog zult u vooral kunnen volgen hoe ons co-housingsproject verloopt en kunt u ook heel vaak een neerslag van onze Tannekin-activiteiten verwachten!