Met het mooie weer in het vooruitzicht vandaag, besloten we vandaag de hoge waaiboom in onze tuin om te hakken.

Hij staat heel dicht bij de woning en is superhoog, dus uit veiligheid is het toch maar beter de boom voor andere doeleinden te gebruiken.

Eerst en vooral ging Fons met een hoge ladder de hoogte in: niet hoog genoeg!

Dus dan maar planken in de stam getimmerd en touwen waarmee hij zichzelf verankerde.

Inge en Werner hielpen trekken aan het grote dikke touw. En daarna kon de pret niet op!

Al die takken waarin je kunt klimmen. Johannes en Wannes zijn flink aan het werk geslagen, maar onzen boom zal waarschijnlijk toch nog enkele dagen onze tuin in beslag nemen, want zo'n knots, die verzaag je niet zomaar.

Als de hars niet te hardnekkig is, willen we er zitbankjes van maken. Maar veel zal dus inderdaad afhangen van de harsproduktie...

Het is hier alweer een poosje stil op deze blog. Niet dat we nu zoooo hard bezig zijn in verbouwingswerken. Integendeel zelfs.
Zoals we al vermeldden in onze vorige blog, hadden we eventjes een tijd van rust nodig. Nu ja, als je van rust kunt spreken in ons drukke huishouden, nietwaar...
Na wat te hebben nagedacht, onze ervaringen van de voorbije maanden op een rijtje hebben gezet en heel wat babbeltjes rond de tafel, hebben we namelijk besloten om onze gemeenschap in een andere vorm verder uit te bouwen.
De verbouwingsplannen liggen klaar, de vergunningen liggen er, maar we voelden aan dat we eerst goed moesten overwegen hoe we verder wilden, voor we aan de grote werken zouden beginnen.
Na heel wat wikken en wegen, besloten we dus dat we onze gemeenschap op een andere manier vorm willen geven. Momenteel hebben we zoveel praktische werken voor de boeg, dat het inhoudelijke en sociale(wat voor ons in de gemeenschap toch wel als één van de prioriteiten gold) er gewoon bij inschiet. 'Samen leven' is vooral 'samen werken' geworden en dat was nooit onze hoofddrijfveer.

Was ons project, in de vorm zoals wij hem droomden, dan een mislukking?

Hierop kunnen we allen volmondig "NEE" antwoorden. Voor ons allen is dit een leerrijk proces geweest. Een basis van waaruit we verder kunnen kijken naar de toekomst.
Het inhoudelijke waar we met Tannekin in wilden groeien, blijft voor ons gewoon verder leven, maar zal dus op termijn een ietwat andere vorm krijgen.
De verbouwingsplannen worden een heel stuk kleinschaliger, waardoor we misschien sneller terug tot inhoudelijke activiteiten kunnen groeien.
Onze verdere groeimomenten kunnen jullie hier zeker verder blijven volgen....

Het is alweer een hele poos geleden dat we iets op deze blog neerpenden. Het was dan ook een tijd van veel werken en bezinnen.
De keuken is terug gewoon als keuken in gebruik genomen, het extreme kamperen is achter de rug en de eerste lentezon geeft alles wat meer kleur.
De afgelopen periode was zwaar voor onze hele groep. De donkere dagen, het vele stof en lawaai, het spiegelen aan jezelf en aan de ander....
Momenteel blijft het dan ook wat stil hier. We zijn toe aan bezinning en herbronning. De warmte blijft, ondanks al de menselijke scherpe kantjes die soms boven komen drijven, maar we moeten rustig kijken hoe we verder vorm geven aan gemeenschap: Wat is gemeenschap, hoe geef je daar vorm aan? Moeten we onze manier van gemeenschapsvormen niet op een andere manier opnemen?

Met warmte
Heidi

De werken in de keuken gaan aan een sneltreinvaart vooruit. Eerst en vooral werd dus een deuropening gemaakt naar de ruimte ernaast.Maar vooraleer we verder konden gaan, was het nodig te gaan zoeken waar alle gas- electriciteits- en waterleidingen lagen. Ongelooflijk maar waar, maar de badkamervloer moest dus worden uitgebroken (ge zet al eens een nieuwe keuken, nietwaar). Een hele speurtocht, maar toch gelukt!
Daarna werd de houten vloer uitgebroken. Daaronder lag een stenen vloer. We wilden die graag recupereren, maar door de ouderdom was dat niet meer haalbaar (maar ondertussen bestelden we een heel mooie, gelijkaardige vloertegel).
Ziehier! Onze nieuwe deur!

En dan de grote graaf en betonwerken!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Maar net als je denkt dat er geen einde aan komt......arriveert de keuken!

Tja, toch alweer een poosje geleden dat we hier iets neerpenden.

Er wordt dan ook dagelijks gestaag doorgewerkt aan ons huis. Na de afbraak van het tuinhuis werd het tijd om aan het eigenlijke huis te beginnen. Badkamervloer werd uitgebroken om de gasleiding te vernieuwen, er worden stevige rekken in de kelder gemaakt, zodat we tegen het weekend de keukenspullen een verdieping lager kunnen stockeren, want: de huidige keuken wordt uitgebroken en volgende week donderdag brengen ze al het materiaal om de nieuwe keuken op te bouwen.

Het eerste werk was het uitbreken van een deuropening van waar later onze linnenkamer, wasruimte moet worden. Na het vernieuwen van enkele gasleidingen, die nu klaarliggen om aan onze nieuwe toekomstige leidingen te worden gekoppeld, gaat het uitbreken van de bestaande keukenvloer nu wel heel dicht bij komen. Onder de houten vloer liggen oude tegels, waarvan we hopen ze te kunnen recupereren in onze tuin. Deze moeten op hun beurt weggehaald worden, om daaronder een heel stuk weg te breken en een vloerplaat te gieten.

Nu ja....eindlimiet volgende week woensdag, dus!

Ondertussen is de moreel redelijk goed ;-)

Rond de kerstperiode merkten we toch allemaal dat we het moeilijk kregen ons plekje te vinden, zowel fysiek als psychisch. zeker nu de ruimte nog klein is, blijkt het moeilijk een stukje individualiteit te behouden. Maar ook daar merken we dat we groeien.....elke dag een stapje....

En nu we hoorden van de architect dat we alleen nog de goedkeuring van onze buren nodig hebben om ons tuinhuis te mogen bouwen, lijkt het plots wel in een stroomversnelling te geraken! Als het tuinhuis is goedgekeurd, wordt in principe het gehele bouwplan goedgekeurd, en kunnen we echt van slag. En wedden dat we enthousiast zijn?

Na onze warme oproep van een tijdje geleden, kunnen we jullie niet onthouden van de resultaten van ons werk (al is er natuurlijk nog niet veel te zien!).
Er was een deadline, het volledige bouwwerk moest tegen oudejaar worden afgebroken.
Geen lachertje: het zonnetje was van de partij, maar het was vrieskoud en de accu's van de schroevedraaiers hielden het helemaal niet bij. De kiloos schroeven zijn niet te tellen, dus alles met de hand losschroeven was haast onmogelijk...
Maar het is gelukt: met de hulp van enkele fijne, vriendschappelijke handen haalden we het net binnen de gestelde termijn...

Dit is de zijkant van het houten atelier.

Binnenin zijn grote stevige rekken voorzien, zodat we veel spullen kunnen opbergen.

Een klein stukje van de voorkant, waar een grote dubbele deur in zit.

Pauze tijdens de koude werkdag. lang stilstaan was er niet bij, anders koelden de spieren af en ging het werk een stuk langzamer...

De planken worden bij ons thuis op een grote stapel gelegd in onze tuin, wachtend op de opbouw-vergunning.

Een deeltje van wat eens ons houten werkatelier moet worden.

Wij willen iedereen bedanken die een handje heeft toegestoken bij dit super-vrieskoude afbraakwerk. De uitnodiging voor een gezellig avondje met bijhorend glaasje wijn rond onze kachel volgt vanzelfsprekend!

Vanaf deze week beginnen Werner en Fons aan de afbraak van de bestaande keuken. Hoe haalbaar dat wordt terwijl wij er met z'n allen in leven zal al snel duidelijk worden, maar een heuse fotoreportage volgt natuurlijk!

We hebben de aarde niet van onze ouders geërfd maar van onze kinderen geleend!

Na het vieren van kerstavond gisteren, elk gezin in eigen familiekring, wilden we vandaag wat rustig aan doen.
Werner kwam met het fijne idee om de mensen van het lappersfort een hart onder de riem te steken. Fons had een lekkere pot pompoensoep gemaakt, met een kanjer van een pompoen van Tante Gusta, dus met de koude dagen in het vooruitzicht, verhuisde die mee, richting lapperforters!
We hadden al allemaal het idee gehad om er ooit langs te gaan, maar uiteindelijk was het voor ons allen de eerste keer!
Onze route ernaar toe liep al snel ten einde, toen we langs de omkapwerken van de buldozers kwamen. Een troosteloos en zielig uitzicht...
Dan maar rechtsomkeer gemaakt en aan een andere kant een opening in het bos gezocht.
Grote doeken en kleurrijke boomhutten wezen ons aan dat we juist zaten. Toen we een enthousiaste stem vanuit een hele hoge boom hoorden, waren we helemaal overtuigd!
Wat een fijne, deugddoende ontmoeting!
In een zelfopgebouwde 'tent', bij een warm knetterend vuurtje dronken we samen een kopje koffie, terwijl de kinderen een stuk verderop in het bos gingen spelen. Er waren touwen en netten gespannen, zodat het voor hen een prachtige speelplek was. Nu ja, zelfs zonder touwen blijft een bos de meest fijne speelplek die je je maar kunt wensen, nietwaar!
Na een heel boeiende rondleiding, en het uitwisselen van telefoonnummers, reden we huiswaarts. Verheugd over deze ontmoeting...

Zalige kerstdagen allemaal!

Heidi