zaterdag 28 maart 2009

Het is hier alweer een poosje stil op deze blog. Niet dat we nu zoooo hard bezig zijn in verbouwingswerken. Integendeel zelfs.
Zoals we al vermeldden in onze vorige blog, hadden we eventjes een tijd van rust nodig. Nu ja, als je van rust kunt spreken in ons drukke huishouden, nietwaar...
Na wat te hebben nagedacht, onze ervaringen van de voorbije maanden op een rijtje hebben gezet en heel wat babbeltjes rond de tafel, hebben we namelijk besloten om onze gemeenschap in een andere vorm verder uit te bouwen.
De verbouwingsplannen liggen klaar, de vergunningen liggen er, maar we voelden aan dat we eerst goed moesten overwegen hoe we verder wilden, voor we aan de grote werken zouden beginnen.
Na heel wat wikken en wegen, besloten we dus dat we onze gemeenschap op een andere manier vorm willen geven. Momenteel hebben we zoveel praktische werken voor de boeg, dat het inhoudelijke en sociale(wat voor ons in de gemeenschap toch wel als één van de prioriteiten gold) er gewoon bij inschiet. 'Samen leven' is vooral 'samen werken' geworden en dat was nooit onze hoofddrijfveer.

Was ons project, in de vorm zoals wij hem droomden, dan een mislukking?

Hierop kunnen we allen volmondig "NEE" antwoorden. Voor ons allen is dit een leerrijk proces geweest. Een basis van waaruit we verder kunnen kijken naar de toekomst.
Het inhoudelijke waar we met Tannekin in wilden groeien, blijft voor ons gewoon verder leven, maar zal dus op termijn een ietwat andere vorm krijgen.
De verbouwingsplannen worden een heel stuk kleinschaliger, waardoor we misschien sneller terug tot inhoudelijke activiteiten kunnen groeien.
Onze verdere groeimomenten kunnen jullie hier zeker verder blijven volgen....

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Dus om nu eens niet rond de pot te draaien , het project is mislukt en één van beide koppels is het huis uit ........

Heidi zei

Nee hoor, we wonen nog met z'n allen samen (ook al hebben we inderdaad besloten om het samenwonen als gemeenschap te eindigen) en ge gelooft het of nie...we eten nog uit dezelfde pot, leven met dezelfde bankrekening en blijven bezorgd om het wel en wee van de ander. Dus als je dat een mislukking noemt, prima, hoor!
We hebben vooral geleerd dat gemeenschap vormen op heel veel verschillende manieren gebeurt, en zoeken dus verder naar een nieuwe vorm. En we hebben nu toch niet het gevoel dat het mislukt is, maar vooral dat het huis te klein is ;-)

Anoniem zei

Lieve heidi,

als ik dit zo allemaal lees, als een gemeenschap leven enzo, julie zijn toch geen sekte?
Het lijkt me erg om zo te moeten leven, steeds zoeken naar een nieuwe manier van "gelukkig zijn".
Steeds maar zoeken,verhuizen... en een andere levensstijl aannemen.
Het is natuurlijk een manier van leven.(ik zou het niet kunnen...)
Wat ik nog het ergste vanal vind is dat julie kindjes hierin maar moeten meegaan, en natuurlijk zal je wel zeggen:zij vinden dit heel leuk hoor. Natuuurlijk, het zijn kinderen!! Hopelijk vinden zij in hun leven vlugger rust en stabiliteit dan jullie.
Ik hoop van harte dat je (tegen dat je oud bent) gevonden hebt wat je eigenlijk zoekt....
mvg

Anoniem zei

Waarom moet iets dat anders uitdraait dan verwacht een mislukking heten?

Zelf ben ik een einzelgänger, ik heb hier niet voor gekozen. Ik zit zo in elkaar, kan niet anders leven, ook al zou ik het willen.
Maar ik heb wel begrip voor mensen die andere vormen van samenleven nastreven. Het zou toch mooi zijn indien we allen voor elkaar en met elkaar konden leven. Waarschijnlijk een utopie, toch mijn bewondering voor mensen die samenleven uit proberen.
Al ben ik een einzelgänger, ik kan verder kijken dan mijn neus lang is.

Woorden zoeken…, wikken en wegen, niet kwetsen, in je binnenste naar de juiste zoeken, is in dit geval niet rond de pot draaien maar getuigt van respect en liefde.
De mensen van Tannekin hebben elkaar de kop niet ingeslagen …ik denk dat ze hier innerlijk rijker van worden, zeker weten. En de kinderen, ze hebben hun steun en toeverlaat toch. Ze hebben er denkelijk ook al uit geleerd. Wat met de kinderen van mensen die scheiden?

Ik ben 70 jaar en ik zoek nóg naar verrijking, in mezelf, de natuur, muziek… wat is daar mis mee? Ik ben nu anders dan toen ik 18 of 30 was. Dat vind ik juist zo boeiend aan het leven: evolutie. Als je dat dan nog samen met anderen kan doen is dat mooi.

Op een ‘eiland’ wonen met verschillende mensen geeft conflicten. Hoe groter het eiland, hoe kleiner de confrontaties en vice versa.

Ik wens de mensen van Tannekin een gelukkig leven in welke vorm dan ook.
Chapeau,

Jeannine